Utajona i pełnoobjawowa niedoczynność tarczycy
Niedoczynność tarczycy w najczęstszych przypadkach dotyczy osób starszych. (Choć występuje również u osób młodych, także u dzieci). Wstępna faza choroby, określana jako utajona, bądź subkliniczna niedoczynność tarczycy, dotyczy co piątej kobiety po sześćdziesiątym roku życia, a także co szóstego mężczyzny po siedemdziesiątym czwartym roku życia. Z kolei pełnoobjawowa postać choroby, nazywana także jawną niedoczynnością tarczycy, występuje u około 5% osób starszych. W grupie największego ryzyka znajdują się przede wszystkim ludzie starsi. Wśród osób młodych, chorujących na niedoczynność tarczycy, znajdują się szczególnie kobiety. Najbardziej narażone są te, będące w okresie poporodowym. Warto wspomnieć, że choroba dotyczy około 10% takich przypadków i ustępuje po upływie około roku.
Utajona niedoczynność tarczycy
W przypadku utajonej niedoczynności tarczycy nie stwierdza się raczej typowych objawów chorobowych. Wstępnej fazie choroby mogą natomiast towarzyszyć stany obniżonego nastroju oraz takie objawy, jak: osłabienie pamięci, chroniczne zmęczenie, suchość skóry, marznięcie, przybieranie na wadze, czy zwolnione tempo myślenia. Z przeprowadzonych badań naukowych wynika, że wspomniane powyżej objawy dotyczą około 15-30% pacjentów chorujących na niedoczynność tarczycy. W badaniach pomocniczych mogą zostać wykazane zwiększone stężenia cholesterolu całkowitego oraz frakcji LDL w osoczu. Zwiększenie stężenia cholesterolu oraz triglicerydów może doprowadzić do miażdżycy oraz do zawału serca. Ryzyko rozwoju pełnoobjawowej niedoczynności tarczycy zwiększa się dwukrotnie, jeżeli zwiększonemu stężeniu TSH towarzyszy zwiększone stężenie przeciwciał anty-TPO.
Kobiety będące w wieku rozrodczym i cierpiące na utajoną niedoczynność tarczycy, nie zauważają z reguły żadnych objawów. Na uwagę zasługuje jednak fakt, że choroba ta może doprowadzić do bezpłodności, nieprawidłowego przebiegu ciąży, co wpływa z kolei na stan umysłowy dziecka. Utajona niedoczynność tarczycy, jak łatwo się domyślić, jest trudna do rozpoznania. Wspomniane na samym początku objawy bardzo łatwo można pomylić z innymi objawami, często przypominającymi wynik starzenia się organizmu. Diagnoza utajonej niedoczynności tarczycy jest zatem możliwa na podstawie badania poszczególnych hormonów we krwi. Podjęcie możliwie wczesnego i skutecznego leczenia jest o tyle istotne, że w znacznym stopniu wpływa na poprawę jakości życia pacjenta. W ramach leczenia wskazane jest przyjmowanie syntetycznych hormonów tarczycy, a także wykonywanie regularnych badań kontrolujących poziom hormonów we krwi.
Pełnoobjawowa niedoczynność tarczycy
Pełnoobjawowej niedoczynności tarczycy towarzyszą charakterystyczne zmiany, tak naprawdę w obrębie całego ciała. Jawna postać choroby u ludzi dorosłych objawia się przede wszystkim spowolnieniem, zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Zaobserwować można ponadto obrzęk, wypadanie włosów, przybieranie na wadze, suchość skóry, marznięcie, skurcze mięśni oraz zaparcia. Niektórzy pacjenci cierpią także na nadciśnienie tętnicze. Oprócz charakterystycznych, ogólnych objawów tej postaci choroby, występują jeszcze zmiany skórne, zmiany w układzie krążenia i ruchu, w układzie oddechowym, pokarmowym, moczowym, rozrodczym, nerwowym, a także zaburzenia psychiczne.
Jawna niedoczynność tarczycy rozpoznawana jest na podstawie zespołu typowych objawów, a także po przeprowadzeniu odpowiednich badań hormonalnych. W ramach leczenia zalecane jest podawanie syntetycznych hormonów tarczycy. Podjęcie prawidłowego leczenia niedoczynności tarczycy pozwala na usunięcie wszelkich, uciążliwych objawów oraz na poprawę jakości życia pacjenta.
