Wcześnie rozpoznana i prawidłowo leczona niedoczynność tarczycy nie prowadzi do dużego uszczerbku na zdrowiu i nie pogarsza jakości życia. Jeśli jednak choroba nie zostanie zdiagnozowana lub leczenie zostanie przerwane może dojść do śpiączki hipometabolicznej. Ponadto niedobory hormonów tarczycy mogą powodować otępienie u osób starszych, a u dzieci spowalniać i zaburzać rozwój umysłowy. Schorzeniom wynikającym z braku jodu w pożywieniu można zapobiegać, stosując profilaktykę w postaci odpowiednio zbilansowanej diety. Wrodzoną niedoczynność tarczycy można natomiast zdiagnozować poprzez badania przesiewowe noworodków, u których oznacza się poziom stężenia TSH w surowicy krwi.
Najpoważniejszym powikłaniem niedoczynności tarczycy jest śpiączka hipometaboliczna. Jest konsekwencją skrajnie ciężkiej postaci choroby, która bezpośrednio zagraża życiu pacjenta, ale może się zdarzyć, że śpiączkę występującą w przebiegu niedoczynności tarczycy wywołała choroba zakaźna, choroba serca, układu nerwowego lub oddechowego. Współcześnie zdarza się rzadko, najczęściej u starszych kobiet. Rozpoznanie tego zaburzenia może utrudniać starcze otępienie, które nie wskazuje na niedoczynność tarczycy. Jeśli śpiączka wystąpi u osoby cierpiącej na schorzenia układu krążenia lub układu oddechowego może dojść do śmierci.
Objawami śpiączki są:
U chorego stwierdza się ponadto spadek poziomu glukozy i sodu we krwi, objawy zatrucia wodnego, a następnie wstrząs. Tuż przed wystąpieniem śpiączki pacjent jest osłabiony i otępiały, spada napięcie mięśniowe i pojawiają się drgawki. W surowicy krwi stwierdza się zwiększone stężenie hormonu tyreotropowego, a obniżone tyroksyny.
Leczenie śpiączki hipometabolicznej prowadzi się na oddziale intensywnej terapii. W tym przypadku również stosuje się sól sodową lewoskrętnej tyroksyny, ale od razu w dużych dawkach, choć u osób chorych na niedokrwienną chorobę serca istnieje ryzyko powikłań, takich jak: dławica piersiowa, niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca. Zapewnia się właściwą wentylacje płuc, najczęściej pacjent musi być intubowany. Wyrównuje się stężenia elektrolitów i podaje się płyny, jednak bez podaży dużych ilości wolnej wody. Leczy się także choroby współistniejące, by zminimalizować ryzyko dalszych powikłań, a w cięższych przypadkach podaje hydrokortyzon.