Śpiączka hipometaboliczna
Śpiączka hipometaboliczna jest stanem zagrożenia życia w przebiegu nieleczonej i skrajnie ciężkiej niedoczynności tarczycy. Stan ten może być niekiedy wywołany przez chorobę współistniejącą, do której można zaliczyć na przykład ogólnoustrojowe zakażenie. Brak podjęcia specjalistycznego leczenia zwiększa ryzyko zgonu. Śmiertelność jest w tym przypadku dosyć wysoka i wynosi około 20%, zazwyczaj na skutek chorób, które prowadzą do przełomu hipometabolicznego, a nie w wyniku samego przełomu.
Objawy
Osoba chora, będąca w stanie przełomu hipometabolicznego ma ograniczony kontakt z otaczającą ją rzeczywistością, albo całkowicie zapada w śpiączkę. Występuje przy tym hipotermia, a więc obniżenie temperatury ciała, która w najczętszych przypadkach wynosi poniżej 30 stopni Celsjusza, a niekiedy może nawet spaść do 24 stopni. Innymi, charakterystycznymi objawami tego stanu, są: bradykardia zatokowa, hipotensja, hipoksemia z hiperkapnią, hiponatremia z objawami zatrucia wodnego, hipoglikemia, obrzęki oraz otępienie. Zmniejszone jest napięcie mięśniowe, ale mogą wystąpić także drgawki. Osłabione są również odruchy ścięgniste. Niekiedy mogą pojawić się także charakterystyczne objawy chorób współistniejących, na przykład zapalenia płuc, czy innych zakażeń. Typowe są obrzęki powiek oraz powiększenie języka. Niekiedy stwierdza się także zażółcenie skóry.
Leczenie
Pacjent, u którego rozpoznana została śpiączka hipometaboliczna, powinien być hospitalizowany na oddziale intensywnej opieki medycznej. Leczenie obejmuje przede wszystkim odpowiednią suplementację hormonalną, a także wyrównywanie zaburzeń metabolicznych. W tym celu podawane są duże dawki lewotyroksyny w formie dożylnej. Lewotyroksyna podawana w pojedynczym wlewie kroplowym, bądź za pomocą specjalnej pompy infuzyjnej, może spowodować widoczną poprawę kliniczną bardzo szybko, nawet po upływie kilku godzin. Poza tym, pacjent powinien mieć zapewnioną dobrą wentylację płuc. Bardzo często konieczna jest w tym celu intubacja oraz wspomaganie oddechu. W ramach odpowiedniego leczenia stosuje się również wyrównywanie zaburzeń elektrolitowych oraz możliwą hipoglikemię. Nie należy jednak podawać płynów hipotonicznych, ponieważ istnieje ryzyko wystąpienia zatrucia wodnego. Konieczne jest także podjęcie intensywnego leczenia chorób współistniejących, zwłaszcza niewydolności serca oraz zakażeń. W tym celu zalecana jest empiryczna antybiotykoterapia do momentu uzyskania wyników posiewów. W cięższych przypadkach choroby lub gdy możliwe jest współistnienie niedoczynności kory nadnerczy, wskazane jest przyjmowanie hydrokortyzonu. Chory w hipotermii nie powinien być aktywnie ogrzewany, gdyż może to doprowadzić do rozszerzenia naczyń krwionośnych oraz do wstrząsu. Celem zapobiegania dalszej utraty ciepła przez pacjenta, wystarczy owinąć go ciepłym kocem.
