Niedoczynność tarczycy to zespół kliniczny spowodowany niedoborem hormonów – tyroksyny i trójjodotyroniny, produkowanych przez gruczoł tarczycowy i będących jednymi z najważniejszych w ludzkim organizmie. Schorzenie to u dzieci jest dzielone na postać wrodzoną i nabytą. Wrodzona niedoczynność jest spowodowana brakiem lub wadą gruczołu wewnątrzwydzielniczego, która rozwija się w czasie życia płodowego najczęściej w związku z niedoborem jodu w środowisku. U dzieci starszych przyczyny nabytej choroby są podobne jak u dorosłych, zwykle to powikłanie po zapaleniu narządu, m.in. w wyniku choroby Hashimoto (przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy). Jest to przypadłość autoimmunologiczna, w której przeciwciała zaczynają atakować własne tkanki organizmu. Dużą rolę w patogenezie schorzenia pełni także niedobór jodu w diecie kobiet ciężarnych oraz dzieci. Niedoczynność tarczycy może poważnie wikłać fizyczny i psychiczny rozwój dziecka.
Wrodzona niedoczynność tarczycy najczęściej diagnozowana jest dopiero po urodzeniu, ponieważ niedobór hormonów w ciąży uzupełniany jest matczynymi związkami. U chorego noworodka obserwuje się przedłużającą się żółtaczkę fizjologiczną. Dziecko dłużej śpi, ma zmniejszony apetyt, trudności z wypróżnianiem, spowolnioną perystaltykę jelit i obniżone napięcie mięśniowe. Pogarszający się stan noworodek afirmuje zachrypniętym płaczem. Wczesny początek choroby może prowadzić do opóźnienia rozwoju umysłowego, jeśli dziecko nie zostanie objęte kompleksowym leczeniem. U starszych dzieci obserwuje się natomiast zatrzymanie wzrostu zębów i kości, opóźnienie dojrzewania płciowego i spadek możliwości intelektualnych, ale bez cech upośledzenia.
Rokowanie jest korzystne, jeśli choroba zostanie wcześnie zdiagnozowana, bo tylko we wczesnym stadium poddaje się leczeniu. Możliwa jest wówczas jej remisja, a w niektórych przypadkach także wyprowadzenie dziecka ze stanu zaburzeń intelektualnych. W procedurze leczenia farmakologicznego stosuje się syntetyczną sól sodową lewoskrętnej tyroksyny. W ramach profilaktyki należy przestrzegać odpowiedniej podaży jodu – u noworodków, niemowląt i dzieci do 6. roku życia nie mniej niż 90 ug/dobę, u 7–10-latków 120 ug/dobę, a u nastolatków i dorosłych co najmniej 150 ug. Kobiety ciężarne i karmiące piersią powinny otrzymywać dodatkowo 50 ug jodu na dobę.
Apropo euthyroxu też naczytałam się dużo złych opinii ale skoro tak usytuowany lekarz poleca dla dzieci euthyrox niż inne tego typu leki to chyba warto zaufać. Pani Profesor poleciła mi parę fajnych książek na temat tej choroby ( jednej jest nawet autorką ) które warto przeczytać bo zawarte są w nich odpowiedzi na pytania rodziców dzieci z niedoczynnością tarczycy i hashimoto